Ile bloków Nowego Jorku mieści się w jednej mili? (2024)

Średnio nowojorczycyprzejść więcej mildziennie — i chodź po nichszybciej– niż ktokolwiek inny w kraju.Nie możemy temu zaradzić. Mamy długie ulice (które na Manhattanie biegną ze wschodu na zachód) i długie aleje (które biegną z północy na południe). Ale ile przecznic Nowego Jorku znajduje się na milę?

Ile przecznic Nowego Jorku mieści się w jednej mili?

Średnia długość bloku północ-południe na Manhattanie wynosi około 264 stóp, co oznacza, że ​​na milę przypada około 20 bloków.

Ale co z długościami przecznic pomiędzy alejami? Nie tak niezawodny. Ogólnie rzecz biorąc, odległość między alejami wynosi około 750 stóp, co oznacza około siedmiu przecznic ze wschodu na zachód na milę. Ale jest pewna poważna różnica.

Jeśli mówimy o obszarze rozciągającym się od Houston Street do 155th Street, która jest oficjalnym obszarem siatki ulic Manhattanu, to oto Twoje liczby:

Odległość między Pierwszą i Drugą Aleją wynosi 650 stóp, natomiast między Drugą i Trzecią Aleją wynosi 610 stóp. Bloki pomiędzy Trzecią i Szóstą Aleją wznoszą się na wysokość do 300 metrów. I wreszcie długość bloku pomiędzy Szóstą i Dwunastą Aleją wynosi 800 stóp.

Jak uwzględniamy zmienność? Spójrz na czasy. Kiedy w Planie Komisarzy z 1811 r. (więcej o tym później) przedstawiono propozycję słynnego obecnie rusztu na Manhattanie, przemysł wyglądał zupełnie inaczej. Według "EncyklopediazNowy Jork”, bloki wzdłuż nabrzeży Hudson i East River zostały zbudowane bliżej siebie w oczekiwaniu na wzmożony rozwój – więcej możliwości dla nieruchom*ości przylegających do wody. Aleje wyznaczono jako długie i szerokie, aby zrobić miejsce dla pojazdów takich jak omnibus czy autobus konny – oldschoolowy, konny środek transportu zbiorowego.

Rozmiar bloków Manhattanu został ustalony już w 1811 roku

Wszystko sprowadza się do Planu Komisarzy.

Około 1800 roku Rada Wspólna Nowego Jorku – obecnie „Rada Miasta” – przeprowadziła przegląd dolnego Manhattanu i zdecydowała, że ​​jego anarchiczny układ, organicznie ukształtowany przez ścieżki zwierząt i kaprysy wędrówek, powinien zostać uregulowany. Wkrótce zażądali zgody na każdą nową ulicę i nałożyli opłaty od właścicieli nieruchom*ości za utrzymanie lokalnych ulic.

Ale w miarę rozwoju Nowego Jorkukonkurujące punkty widzeniadalsze prace rozwojowe zahamowały wszelki postęp, a miasto zwróciło się o pomoc do legislatury stanowej. Otrzymała zlecenie wyposażone w „wyłączne uprawnienia do wyznaczania ulic, dróg i placów publicznych… [w sposób, który wydaje się] najbardziej sprzyjający dobru publicznemu”.

Rozpoczęły się lata badań. To, na czym opierała się komisja, było tak sprawdzone i prawdziwe, że starożytni Egipcjanie na tym polegali: na ruszcie.

Jak powstała sieć uliczna Nowego Jorku

Prostokątna siatka może nie jest seksowna, ale na pewno działa. Plan – czyli plan komisarzy z 1811 roku – był prosty:

Proste ulice i aleje powinny przecinać się pod kątem prostym. Miało być 12 alei północ-południe i tyle ponumerowanych skrzyżowań, ile potrzeba. Siatka byłaby nachylona o 29 stopni na wschód od prawdziwej północy, aby uwzględnić nachylenie Manhattanu.

W przeciwieństwie do ulic o numerach wschód-zachód, które mają szerokość 60 stóp, niektórym ulicom poprzecznym dano większą szerokość, aby służyły jako arterie komunikacyjne. Ich liczba nie będzie zaskakująca: ulice 14, 23, 34, 42, 57, 72, 79, 86, 96, 106, 116, 125, 135, 145 i 155 mają po 30 metrów szerokości. (Obecnie ulice 106, 110 i 116 mają w niektórych miejscach szerokość 30 stóp, a w innych 60 stóp).

Aby faktycznie zbudować siatkę, na każdym skrzyżowaniu umieszczono 1549 marmurowych znaczników. I chociaż proces ten spotkał się z wandalizmem ze strony niezadowolonych właścicieli nieruchom*ości, ciągłymi sporami prawnymi i przeszkodami środowiskowymi, miasto zostało zbudowane. Dotarcie sieci do 155thStreet zajęło 60 lat, ale w końcu się udało.

Najdłuższe i najkrótsze bloki Nowego Jorku

Jeśli chodzi onajdłuższy Nowy Jorkblok? Wybieraj, pod warunkiem, że znajduje się on pomiędzy Fifthand Sixthavenues, gdzie długość przecznic sięga 300 metrów.

Inajkrótszy?To kwestia losu: Edgar Street pomiędzy Trinity Place i Greenwich Street, tuż za rogiem nowojorskiej giełdy papierów wartościowych, ma 20 metrów długości. Mniej więcej tak krótka jest Mill Lane pomiędzy South William Street i Stone Street, na wschód od Bowling Green, która jest tak krótka, że ​​nie ma adresów.

Czy Manhattan Street Grid jest demokratyczny czy brzydki?

Jeśli siatka Manhattanu ma w sobie jakiś piękny pragmatyzm, to jest to jedyna piękna rzecz w niej. Przynajmniej początkowo wydawało się, że taki jest konsensus.

Marguerite Holloway w niejbiografiaJohna Randela Jr., projektanta siatki, zwraca uwagę, że na początku siatka została stworzona, aby zilustrować ideę, że „rząd nie powinien działać w sposób powodujący nierówność specjalnych przywilejów”. Siatka jest kształtem każdego człowieka. To jest demokratyczne.

Artyścinie zgodził się. Walt Whitman powiedział, że ulice Manhattanu to „ostatnia rzecz na świecie, która odzwierciedla piękno sytuacji”. Edith Wharton nazwała go „skrytym w swojej zabójczej jednolitości podłej brzydoty”. Henry James ubolewał, że w planie nie wykorzystano naturalnej topografii Manhattanu, twierdząc, że jest to „niezbierana praca umysłów pozbawionych wyobraźni przyszłości i ślepych na możliwości, jakie dają im dwa wspaniałe nabrzeża”.

Nawet filozof Jean-Paul Sartre wtrącił się: „Pośród numerycznej anonimowości ulic i alei jestem po prostu kimkolwiek i gdziekolwiek, ponieważ jedno miejsce jest bardzo podobne do drugiego. Nigdy nie błądzę, ale zawsze jestem zagubiony.”

Dziś oczywiście zarówno nowojorczycy, jak i goście chwalą siatkę za łatwość nawigacji. Niektórzy wielcy myśliciele rzeczywiście widzieli godny cel w narzuceniu porządku. „[Chodzi o to], aby nie uczynić miasta wielką maszyną, a człowieka automatem” – napisał francuski krytyk i filozof Roland Barthes – „ale opanować umiejętność odległości i orientacje według umysłu… [tak], aby każda jednostka taka byłapoetyckowłaściciel stolicy świata.”